Courtney May Robertson danst een duet met zichzelf (en een pop)

Kun je een duet dansen met jezelf? Het antwoord is ‘ja’ en HUNTER is het bewijs. Courtney May Robertson leeft haar wildste fantasieën uit met een levensgrote dubbelganger in deze voorstelling. ‘Het is bevrijdend om als artiest alle remmen los te gooien op het podium’.

Courtney May Robertson (1992) is een danser en choreograaf uit Schotland, die in 2012 naar Nederland verhuisde om te gaan dansen bij Club Guy and Roni. De afgelopen jaren werkte ze met verschillende choreografen – zoals Jan Martens en Florentina Holzinger – en maakte ze ook veel eigen werk, waaronder the pleasure of stepping off a horse when it’s moving at full speed waarmee ze vorig jaar nog in Korzo stond. HUNTER is een gloednieuwe voorstelling: een groteske en gewaagde performance waarin de grenzen tussen afstoting en aantrekkingskracht vervagen.

Ha Courtney! Ik vroeg me eigenlijk gelijk al af: hoe kwam je op het idee om een levensgrote pop van jezelf te laten maken voor deze voorstelling?

‘Dat begon met het verlangen om mijn wildste fantasieën uit te leven, maar dat kan ik niet in mijn eentje en alleen met mijn sterfelijke, menselijke lichaam. De pop is een soort stunt-double. Met haar kan ik al die fantasieën uitleven. Ze heeft bovenmenselijke capaciteiten: ze is gewichtloos, ze wordt nooit moe, ze is onsterfelijk. We hebben bijvoorbeeld een lange scène waarin we vloeistoffen uitwisselen… Dat is vrij grotesk.’

Vertel!

‘Om een beetje context te geven: een van de body genres (genres die een lichamelijke reactie oproepen, red.) waar ik mee wilde werken is pornografie en dan specifiek BDSM. En ik dacht: hoe mooi zou het zijn als ik een oneindig orgasme zou kunnen creëren, waarin mijn cum continu blijft vloeien? Dat is dus een van die onmogelijke fantasieën, we hebben samen – of ik heb – een orgasme dat tien minuten duurt. Met de pop kan dat. Ik kom, zij komt, ik kom, zij komt. En zij is mij, dus ik kom en scheid vloeistoffen uit voor tien minuten. Met haar lichaam en aanwezigheid kan ik fantasieën uitleven die ik alleen niet kan vervullen.’

Waarom besloot je om deze fantasieën te delen met een theaterpubliek? Ik kan me voorstellen dat dat eng is.

‘Ja, het is best wel een ding. Voor mij is het een protest tegen een cultuur van puurheid. Een cultuur die zegt dat alles schoon en correct moet zijn, bescheiden en stoïcijns. Ik ben geïnspireerd door allerlei literatuur tijdens het maken van HUNTER. Een van de essays die ik heb bestudeerd heet Gender, Genre and Excess en het gaat over de drie body genres in film: horror, pornografie en melodrama. In al deze genres gaat het om grote en overdreven emoties. Deze genres worden vaak gezien als ‘lage’ cultuur of fluff. Ze worden niet gezien als ontwikkeld of intellectueel, omdat ze emoties op een irrationale manier tonen. De auteur van dit essay Linda Williams betoogt dat dit een patriarchale en misogyne opinie is, dat alle grote, overdreven emoties worden gezien als vrouwelijk. Het wordt ons aangeleerd om je te schamen voor bepaalde dingen die niet passen binnen een morele standaard van puurheid in onze samenleving. Met HUNTER zeg ik ‘nee!’. Ik kan too much zijn, ik kan overdreven zijn, ik kan over the top zijn. Ik vind het bevrijdend om als artiest alle remmen los te gooien op het podium.’

Wat zie je in onze samenleving dan als een voorbeeld van dat we ons aanklampen aan die puurheid?

‘Ik ben zelf erg geïnspireerd door lichaamsvocht. Ik las een studie van Julia Kristeva getiteld Powers of Horror – An Essay on Abjection. Ze schrijft over het feit dat we allemaal diverse soorten vloeistoffen bevatten. Bloed, tranen, cum, spuug, en ga zo maar door. We accepteren dat deze vloeistoffen deel uitmaken van ons lichaam. Maar zodra deze vloeistoffen ons lichaam verlaten en de ruimte betreden, is het iets vies en iets om bang voor te zijn. Die otherness is op een bepaalde manier bedreigend. Ik denk dat er veel schoonheid verscholen ligt in deze lichaamsvloeistoffen. In HUNTER probeer ik iets dat als vies gezien wordt te voorzien van een esthetische schoonheid. Om delen van ons lichaam te heroveren die we anders zouden zien als iets waar je je voor moet schamen.’

‘In het verlengde daarvan ben ik altijd gefascineerd geweest door subculturen die we in de maatschappij verstoppen. Zoals BDSM, dat vaak gebeurt in kelders of dark rooms. Ik vind BDSM perfectly acceptable en geloof dat het je kan empoweren, en dat je jezelf kunt ontdekken en je fantasieën kunt uitleven zolang er consent is. Maar in onze maatschappij worden dit soort dingen vaak onder de oppervlakte gedrukt, omdat ze gezien worden ontwrichtend of grensoverschrijdend. Daarom breng ik het naar de theatervloer.’

HUNTER klinkt als een must-see, maar voor het publiek is dit best een uitdagende voorstelling. Vind jij dat ook?

‘Ik hoop dat mensen hun impulsieve reacties even in de koelkast kunnen zetten tijdens het kijken naar HUNTER. Kijk, ik ben van Ierse origine, traditioneel katholiek opgevoed, dus ik heb te maken gehad met veel stigma’s rond seksualiteit. Al deze gevoelens van schaamte en schuld hebben mijn interesse voor subculturen aangewakkerd. Maar het blijft voor mij ook een innerlijk conflict: ik kan geïntrigeerd raken door iets, maar dan is er soms nog dat stemmetje in mijn hoofd die me vertelt dat dat echt niet kan, of dat het fout is. Ik vind dat conflict interessant en ik ben nieuwsgierig hoe dat voor het publiek is, want ik geloof dat iedereen weleens zo’n stemmetje hoort. Ik wil mensen uitnodigen om HUNTER te zien en je impulsieve reacties nog even bij je te houden en te overdenken.’

‘De reden dat ik dit wil laten zien in theater, met mensen die naast elkaar zitten: het confronteert ons met elkaar. We hebben allemaal onze geheime privélevens – where I’m sure people are filthy! – maar het moment waarop we geconfronteerd worden met andere mensen brengt schaamte naar het oppervlak. Dat is iets wat ik wil bevragen.’

Neem je wildste fantasieën en schaamte mee naar Korzo op zaterdag 20 januari, want dan zie je HUNTER van Courtney May Robertson. Tickets koop je hier.