Spelen met dans: drie choreografen, vier dansers, één internationaal experiment

Wat krijg je als je drie choreografen uit drie landen loslaat op één dansvloer met als enige richtlijn: "speel"? Precies. Een artistiek avontuur dat net zo spannend is als het klinkt.De voorstelling Spiel, onderdeel van CaDance Festival, is een internationale samenwerking tussen danshuizen uit Den Haag, Ulm en Barcelona. Op 31 mei is het resultaat te zien in Korzo: drie korte dansstukken, drie stijlen, één speelse missie.

De drijvende kracht achter dit project is Pablo Sansalvador (zie foto), die vanuit het Duitse ChoreoLab International alles coördineert. "We wilden een creatief experiment. Een speeltuin waar choreografen en dansers uit verschillende landen elkaar echt ontmoeten," vertelt hij. "Europa zit vol culturele diversiteit, maar we benutten dat nog veel te weinig in de danswereld."

De titel Spiel – Duits voor ‘spelen’ – is allesbehalve toevallig gekozen. “We wilden iets lichts, iets wat uitnodigt tot experiment. Spelen is essentieel voor creativiteit, maar wordt in het professionele leven vaak vergeten,” zegt Pablo. “Zelfs kunstenaars hebben soms het gevoel dat ze alleen maar moeten ‘leveren’. Het idee van ‘Spiel’ helpt om te herinneren aan de speelsheid die we als mens nodig hebben.”

De opzet is even simpel als ambitieus: drie vrouwelijke choreografen – Lorena Nogal (ES), Karolin Stächele (DE) en Lea Ved (USA) – krijgen elk tien dagen om met dezelfde vier dansers een stuk te maken. Die dansers hebben ze zelf gekozen, democratisch uiteraard. “Dat geeft meteen eigenaarschap en betrokkenheid. En het is een intiem team geworden, dus er ontstaat snel vertrouwen,” legt Pablo uit. “Ze werken intens samen – het is letterlijk ‘hit the floor running’, al klinkt dat minder speels dan het is.”

De drie betrokken danshuizen – Korzo, Tanzlabor/Roxy en het Teatre Nacional de Catalunya – selecteerden elk een choreograaf uit hun eigen stal. Het was een beetje alsof ze artistieke Tinder speelden. “We moesten de juiste match vinden. We keken naar wie goed bij elkaar zou passen qua stijl, maar ook wie elkaar kon uitdagen.” Het resultaat is een mix van stijlen: van Lorena’s interdisciplinaire benadering tot Karolins fysieke avant-garde stijl en Lea’s poetische kwaliteit. De vier dansers worden hun verbindende factor.

Behalve de voorstelling zelf gebeurt er achter de schermen ook van alles. Repetities worden vastgelegd op video en foto, er zijn open sessies voor publiek en workshops voor de lokale gemeenschap in Ulm. “Zo maken we van het hele proces een leerervaring – niet alleen voor het publiek, maar ook voor de makers,” zegt Pablo. Dat klinkt idealistisch, en dat is het ook. Maar makkelijk? Niet bepaald. “De grootste uitdaging is om op één lijn te blijven met drie landen, drie organisaties, drie schema’s en drie budgetten,” lacht Pablo. “Maar het mooie is: het lukt. Niet vlekkeloos, maar met veel vertrouwen.”

Spiel is meer dan een dansvoorstelling. Het is een experiment, een internationale artistieke blind date en een ode aan de speelsheid. “We zijn eigenlijk samen in een roeiboot gestapt, zonder te weten waar het precies heen zou gaan,” besluit Pablo. “En verdomd – hij vaart nog ook.”